Muli Bwanji?

Om 21.00uur vertrekken we vanaf Schiphol richting Nairobi. Familie en vrienden hebben ons uitgezwaaid, het avontuur gaat dan eindelijk echt beginnen. Na wat tranen lopen we met opgeheven hoofd richting de gate. Eenmaal in het vliegtuig proosten we op ons avontuur en laten we ons verzorgen door het vliegtuigpersoneel. Aangezien het een nachtvlucht is gaat iedereen slapen. Dit viel me nog best tegen, met al die turbulentie. Tot onze verbazing gingen om 3.00 a.m. de lichten in het vliegtuig aan. Craig, de steward, kwam langs met vochtige doekjes en vervolgens een ontbijtje.. uhm.. Aangezien mijn maag de turbulentie niet zo had gewaardeerd had ik niet heel veel trek. Om 4.45 (in Nairobi 5.45uur) landden we. Na wat koffie, water voor de droge mond (airco..) en even de ogen dicht op en achter de stoelen vlogen we om 12.25 richting Blantyre. Het kleinste vliegveld dat ik ooit heb gezien. Er was één gebouwtje. Toen we uitstapten liep er nog één blank persoon het vliegtuig uit. En ja hoor, hij kwam uit Nederland. Wat leuk. Hij werkte in Nairobi vertelde hij. Ik heb meteen even zijn kaartje geregeld voor als ik in Nairobi ben. Ken ik alvast één iemand :P

Voor de deur stond een mannetje voor de paspoort controle en hij keek of we ingeeent waren tegen gele koorts. Daarna mochten we naar binnen. Om een visa te krijgen werden onze vingerafdrukken genomen en er werd een fotootje gemaakt.

Mr Joseph en Clement, twee leraren op de school waar we gaan werken kwamen ons van het vliegveld halen. Er was een chauffeur mee die ons naar het hostel bracht. De chauffeur had heel mooi wit haar. Eenmaal bij het hostel, dit is een gebouw wat hoort bij de deaf-blind school van de zusters, werden we welkom geheten door sister Emma en sister Judith. We kregen een Malawiaans drankje te drinken: Sweety bear, iets als ‘tobo’. Het was een sapje van water, maisbloem en suiker. Het rook een beetje gegist en het was behoorlijk vies. Met een zuur gezicht, wat we zoveel mogelijk in de plooi probeerden te houden, zeiden we dat we wel een beetje aan de smaak moesten wennen.. Nadat we onze kamers hadden gezien en even een douche hadden genomen mochten we met sister Emma mee eten. Geen gekke dingen, lekker aardappeltjes, rijst en een soort kibbeling.

De volgende dag kregen we een rondleiding over het schoolterrein. Er is een lange zanderige weg met veel heuvels die van ons hostel die kant op loopt. Als je richting de school loopt kom je eerst langs een maisgemaal. Hier lopen allemaal vrouwen rond met grote bakken maisbloem op hun hoofd. Het is erg indrukwekkend, meestal balanceert de bak namelijk op het hoofd zonder dat ze hem hoeven vast te houden. Als je verder loopt kom je langs een aantal huizen waar gezinnen wonen met een heleboel kinderen. De eerste keer hebben we een praatje gemaakt, voor zover dat kon, zodat ze ons een beetje leerden kennen. De één spreekt wat engels, de ander kan alleen maar giechelen en gek doen of je aan staren omdat je blank bent. Nog even verder kom je langs de resource rooms waar wij zullen gaan werken. Je gaat een trapje op en dan kom je in een lange gang met een betonnen vloer en betonnen muren. Nogal gevangenisachtig. Als je dan één van de deuren opent zie je het lokaal. In de lokalen staan wat tafeltjes en hangen wat papieren met woorden aan de muur. Verder zijn de lokalen niet erg aangekleed. Als je, inmiddels weer op de weg, verder loopt kom je bij de katholieke universiteit. Hier wordt onder andere extra aandacht besteed aan special needs. Er worden brailleboeken gemaakt en er wordt lesgegeven aan leerkrachten die les willen gaan geven aan kinderen met ‘special needs’. Ook is hier een bibliotheek waar het heerlijk koel is en waar je met je laptop kan werken. Er zijn redelijk wat boeken over kinderen met een visuele of auditieve beperking. Wel wat gedateerd, maar dat is niet erg. Ook is hier draadloos internet, heel fijn! Als je dan nog verder loopt op de weg kom je bij allemaal huisjes. Dit zijn de hostels van de studenten. Ze komen meestal van ver dus slapen ze op het terrein.

Op de foto’s is te zien wat we tegen kwamen terwijl we deze tocht over de lange weg liepen. Zoals je ziet is het heerlijk weer. Lekker warm. Ik ben overigens de enige die een zonnebril draagt. Toen ik dit ter sprake bracht vertelde Joseph dat ook sommige blinde een zonnebril dragen.. Maar dat ze wel konden zien aan mijn balans e.d. dat ik niet blind was.. Ha.

De taal die ze hier spreken is Chichewa. Muli bwanji betekent: hoe gaat het? Dit zeggen ze ook bij wijze van groet.

Op reis naar ‘the warm heart of Africa’

Na het bezoek naar Moldavië, van inmiddels alweer 4 jaar geleden, heb ik niet stilgezeten. Ik heb mijn Bachelor Pedagogische wetenschappen aan de VU afgerond en ik heb ook mijn pabo diploma gehaald. Op dit moment ben ik bezig met mijn master Orthopedagogiek aan de VU. Hierbij werd ons de mogelijkheid geboden om een stage in het buitenland te doen. Afrika is altijd al een land geweest wat mij aantrok. Na een lezing over “the danger of a single story’ van een Nigeriaanse schrijfster werd ik erg nieuwsgierig. Ik merkte dat ik Afrika, zoals de schijfster (C.N. Adichie) ook noemde, maar van één kant kende: de kant van armoede en ziekte. Inmiddels zijn de tickets geboekt en vertrek ik, samen met een psychologiestudente uit Utrecht, op 20 april naar Blantyre, Malawi. Dit is mijn kans om zelf te zien hoe kinderen/mensen daar leven en wat voor hen belangrijk is in het leven. Ik zal hier drie maanden stage lopen en vervolgens nog met mijn vader en moeder en Joke Zuid Afrika en Mozambique bezoeken. Hierna zal ik nog een maand met een groep weer richting het Noorden reizen. In oktober zal ik weer terugvliegen naar Nederland.

Malawi wordt ook wel ‘the warm heart of Africa’ genoemd. Het ligt in het zuiden van Afrika en grenst aan Mozambique en Zambia. Mijn stage zal plaats vinden in een klein dorpje in de buurt van Blantyre, de tweede grootste stad van Malawi. Ik zal als orthopedagoog gaan werken op een basisschool. Ze hebben ook twee ‘resource rooms’. Dit zijn groepen voor kinderen met een visuele en/of een verstandelijke beperking. De laatste doelgroepen blijven vaak op het terrein slapen omdat ze van verder weg moeten komen. Mijn werkzaamheden zullen vooral inhouden dat ik kinderen zal observeren en gesprekken ga voeren met ouders en docenten. Hoe praten ouders over de beperking van hun kinderen? Wat voor hulp wordt er geboden? Hoe wordt de toekomst voor deze kinderen geschetst? Dit zijn dingen die ik graag te weten wil komen, ondanks dat ik nu al vrees voor sommige antwoorden.

Omdat Malawi een land is waar veel hulp nodig is en waar veel armoede heerst hebben wij besloten om niet met lege handen te vertrekken. We hebben verschillende acties georganiseerd om geld in te zamelen. Hiervan kunnen we ter plekke leermateriaal kopen voor op school. Hiernaast zijn bijvoorbeeld schoenen voor de kinderen ook hard nodig. Om de economie daar te bevorderen hebben we gekozen om in Nederland vooral geld te verzamelen in plaats van spullen.

Mijn vraag aan u is of u eventueel een donatie over heeft om het onderwijs in Malawi te bevorderen. We zullen het geld daar zelf uitgeven dus u kunt er zeker van zijn dat het goed terecht komt. Als u nog vragen heeft kunt u altijd mailen naar: anneeikelboom@hotmail.nl of u kunt mij een berichtje op facebook sturen.

Alvast bedankt, mede namens de kinderen en de docenten van de Monfort demonstration School, Centre for the Blind in Malawi.

Anne Eikelboom

Rek. nr: NL84 INGB 0681 0562 66 o.v.v. Donatie Malawi