Lieve allemaal,

Jaja een nieuw verhaal. Misschien hebben sommigen van jullie het wel al gehoord, Joke en ik zijn, eindelijk, teruggegaan naar Malawi. Daar hoort natuurlijk een verhaal bij.

Het begon op een zonnige zondag morgen in Alkmaar, ik had het met mama over de zomervakantie en wat we wilden gaan doen. Joke en ik wilden naar Afrika maar als we de kinderen op mijn school niet konden zien voelde dat toch een beetje gek. Dus besloten we ´gewoon´, voor anderhalve week, in de meivakantie te gaan. Joke was voor, ik regelde twee dagen extra vrij op mijn werk en de tickets werden geboekt. Naarmate de reis dichterbij kwam moest er steeds meer geregeld worden. We wilden ook niet met lege handen aankomen dus op onze verjaardag hebben we nog geld ingezameld voor Malawi. Ook daarna doneerden vrienden, familie, collega´s en zelfs een ouder van een leerling van mij ook nog geld.

Wat deze, soms nieuwe vrienden, niet weten is dat we twee jaar geleden ook veel geld hebben ingezameld toen we naar Malawi gingen. Hier hebben we destijds een kippenren van gebouwd. Met binnenplaats en buitenplaats, een plek om eieren te leggen. Een heuse aanbouw aan het hostel van de kinderen. Vorig jaar heb ik het resterende geldbedrag overgemaakt, hier hebben ze deuren van betaald om het terrein af te sluiten zodat de kippen los kunnen rondlopen en interactie kunnen hebben met de leerlingen. Zie voor meer informatie de eerdere blogs en foto´s van de bouw van de ren.

Vrijdag, nadat ik nog de hele dag had gewerkt, verzamelden we om 16.30 op Schiphol. Nadat we alle onnodige spullen, ov chip, huissleutels e.d. bij pap hadden ingeleverd kwamen we er achter dat we beide, zo´n goed team, nog moesten uitchecken.. Een goed begin…. , hoe ging die ook alweer verder?

Na het afscheid probeerden Joke en ik nog wat dingen te regelen, geld wisselen, hotels boeken.. Echter deed de creditkaart het niet, wij handelden meteen adequaat en belden Visa op (Het was inmiddels 30 voor we zouden vliegen). De meneer aan de telefoon was heel behulpzaam en concludeerde dat het een oude was, die eind 2014 al verlopen én vervangen was. SHIPS… We waren nog niet eens weg..

Maar vanaf nu kon het alleen maar beter worden, dat snap je wel! We hadden een prima vlucht, waren erg enthousiast dat we een film konden kijken in het vliegtuig, spraken met een Malawiaan die inmiddels in Engeland woonde (en vroeger echt heel graag ´mice on stick´ at) en betaalden blij de 75 dollar per persoon die Malawi nu als welkomstgeschenk vraagt aan Nederlands (dat betalen Malawianen ten slotte ook als ze naar Nederland willen). Twee leerkrachten en Joseph (mijn vroegere stagebegeleider) stonden al te wachten voor het gebouw van het vliegveld. We werden hartelijk ontvangen! Het was inmiddels 15.00 en het wordt daar rond 17.30 donker, en we hadden een hoop te doen. Eten halen voor het feestmaal, geld pinnen/wisselen én een wisselstekker kopen (oh ja.. ook vergeten). Helaas was er een reparatie gaande bij de bank waardoor je tot en met dinsdag (het was zaterdag!!) geen geld op kon halen.. werd ons verteld. Gelukkig kon Joseph geld aan ons lenen én was de markt lang open. We haalden rijst (mpunga), tomaat (matti matti), boontjes (grean beans?) en vlees. De slager was een bijzondere ervaring, nadat 4 mannetjes zich hadden opgedrongen en we er uiteindelijk één hadden gekozen kwamen we z’n slagerij binnen. Vieze muren, een groot blad waar al het vlees op gekwakt was, met de botten er nog in. Joke en ik besloten dit maar niet te eten de volgende dag, de kinderen worden hier niet meer ziek van gelukkig.

Rond een uur of 6, het was inmiddels pikkedonker, kwamen we aan bij het hostel van de kinderen. Ze stonden buiten een welkomst lied te zingen. “We sing a song to wel(o)come Anne”. We waren ontroerd, gaven iedereen een hand/knuffel en vertrokken daarna tevreden naar ons bed.

Zondag hielpen we in het Hostel de kok mee met het koken van de maaltijd. Het vlees had buiten gelegen want er was geen stroom. Suzen, één van de leerlingen, vroeg naar S. haar ‘friend’. Dit is één van mijn leerlingen in Nederland. Een aantal maanden geleden zijn we een ‘penvrienden’ project gestart. De eerste brieven waren daar aangekomen, de antwoord brieven heb ik weer mee naar Nederland genomen. Ook Chifundo was benieuwd naar zijn Nederlandse vriend: “Madame, is Cl. A boy?” In de avond aten we het eten, de kinderen waren erg verheugd toen ze voelden dat er een banaan op hun bord lag. De normale maaltijd van nsima (maispap) en bonen was goed vervangen! Na het eten waren er een aantal toespraken. Joke en ik werden hartelijk welkom geheten, zo gewaardeerd als deze mensen je kunnen laten voelen is iets unieks, en wederom toegezongen. Joke en ik hebben hen ook nog toegezongen, als dank voor het warme welkom! Helaas kon de geplande disco niet doorgaan aangezien er nog steeds geen stroom was.

Maandag was een vrije dag, we gingen naar de stad om geld op te halen. Voor het eerst weer in die minibus waar we zulke goede herinneringen aan hadden. Om jullie geheugen nog even op te frissen, de minibus: minimaal 24 man in een wit busje (je zit ongeveer bij elkaar op schoot), vaak gebroken voorruit, kippen, kinderen en zakken mais zijn van harte welkom, straat verkopers verkopen naast de bus lolly’s, zonnebrillen e.d. én de geur is vaak iets minder fris dan in een Nederlandse bus.

Eenmaal veilig aangekomen in Limbe, de dichtstbijzijnde stad, liepen we naar de bank. Hij zou het weer moeten doen.. Joke was haar pinpas vergeten en mijn pas deed het niet. Oh jee.. nog iets vergeten.. onze pas op ‘wereld’ zetten. Het was een vrije dag dus de banken waren dicht… de wisselkantoren (we hadden een hoop euro’s mee) ook.. gelukkig was er een internetcafé open. Nadat we hadden gewacht tot de generator gerepareerd was (er was nog steeds geen stroom) logden we in op ING en zetten we onze passen op wereld. Met nog net genoeg geld keerden we terug naar huis.

In de middag hadden we vergadering over de kippen ren, het hele ‘kippencommittee’ was aanwezig. We gaven aan hoeveel we dit keer wilden doneren en zij vertelden hoe ze het tot nu toe hadden aangepakt, wat de ‘struggles’ waren en wat de plannen voor de toekomst.

3 mei gingen we op weg naar Zomba, de stad waar Joke twee jaar geleden vrijwilligerswerk had gedaan. We luisterden in de minibus naar DJ Mboozie (dj geit) mèhèhè. In Limbe nog geld gepind, stof gehaald voor jurken die we lieten maken en rechtzodiegaat naar Zomba. Hier sliepen we in een heerlijk hostel voor backpackers, van de Nederlandse vrijwilligersorganisatie Be More. Eindelijk een warme douche. Woensdag vertrokken we vroeg naar het project: Mawa, een project van Be More in een dorpje buiten Zomba. Een dorpje zonder elektriciteit. We hebben een eigen kamer met prima bedden, een hokje met een gat als toilet en een hokje met een grote bak water als douche. We begonnen de dag met het kennismaken met ouders van kinderen met een beperking, samen lieten we een stel geiten uit. Ha, wat een hilariteit. De geit met z’n poot aan een touwtje, die vrouwen trokken er ruw aan en Joke en ik gaven de geit maar een naam en spraken hem vriendelijk toe.. De manier van de vrouwen werkte wel beter (en sneller). Goede gesprekken waren moeilijk omdat de vrouwen bijna geen Engels konden. In de middag hielpen we met het bouwen van een wc hutje voor een oudere vrouw in het dorp. Eerst met grote takken het skelet en daarna lange grassprieten ertussen. Dit moesten ze elke 6 maanden opnieuw doen. Bij kaarslicht gegeten (twee minuten stil gedaan), boekje gelezen en genoten van de mooie sterrenhemel. Deze is hier mooier dan ooit, met een donker land zijn de sterren het best. De volgende dag voelde Joke zich niet erg lekker helaas, ik ben alleen gaan tuinieren met de vrouwen van de HIV/AIDS supportgroup. We hebben uien geplant en flink wat grootgroeiend ‘onkruid’ weggemaaid.

Vanuit Zomba gingen we vrijdag langs de grootste supermarkt in Malawi, hier ontmoetten we Comfort, één van de gidsen die mee was op mijn Nomads reis van Zuid Afrika naar Kenia. Zij woont in Malawi. Even snel langs huis en samen met de nieuwe Noorse mensen (die nu in mijn oude huisje wonen) richting Mulanje. Mulanje staat op drie van de hoogste bergen van Afrika. Bepakt met slaapzakken, bergschoenen en veel warme kleren gingen we op weg. Het duurde wat langer dan gehoopt aangezien we moesten wachten tot de hele bus vol was voor we konden gaan. De kroeg ‘What about’ liep leeg voor onze neus, wat lollig was. Ook stond er een vrachtwagen met een varken en een geit er boven op gebonden, levend.. minder lollig.

Net voor donker kwamen we aan bij onze dorm onder aan de berg. Na een spelletje gingen we rond 8 uur maar naar bed, Joke kwam in de WC een stel mooi geklede vrouwen tegen die haar vertelden over het koor waar ze bij hoorden. Joke en ik sloten nog even aan, zongen een aantal hele mooie gospel liederen (in Chichewa, de lokale taal) mee met het koor en gingen zelfs nog even met ze op de foto.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg om de berg te gaan beklimmen, er werden een gids en porters (dragers van je tas) gekozen met het roulatie systeem. Ze hadden een uur om nog even voedsel en spullen te halen. Nadat ze terug waren gingen we op weg. Het was 3 uur wandelen.. Na een klim van 3 uur kwamen we aan bij een plateau. Maar nee, we waren er nog niet, vanuit hier moesten we nog twee uur wandelen. Toen we er bijna waren zei onze gids: “it is still 7 minutes”, aangezien de timemanagement niet helemaal correct was rekenenden we dan dus op een half uur. Super mooi landschap en geweldige uitzichten. De cola die boven in de hut zou staan zorgde ervoor dat de moed ons niet in de schoenen zonk. Het was dan ook het meest fijne flesje cola ooit. Na een aantal heerlijke zoete aardappels (niet de best gekozen maaltijd als je ze de berg op moet sjouwen) en een kop thee gingen we met al onze kleren aan naar bed. Het was ijzig koud. De volgende dag hoefden we ons gelukkig niet aan te kleden, dat scheelde, alle kleren hadden we al aan! Na een kop thee en een broodje pindakaas (waar we al twee dagen op leefden, ‘breadparty’) gingen we de daling tegemoet. Erg mooie wandeling! Soms wat eng met naar beneden glijdende steentjes waar je niet mee naar beneden wilde glijden. Op de helft vonden we de waterval waar we twee jaar geleden ook in hadden gezwommen, wat een heerlijke afkoeling (onze laatste douche was al weer even geleden, was een mooie bijkomstigheid). In de bus terug rook ik heerlijk als een echt Malawiaan! Helaas zei ik dat in het Engels.. gelukkig moesten ze er om lachen.

Eenmaal thuis waren we helemaal gesloopt.. Maar er moest nog gediscoot worden. We hoopten lichtjes dat het niet door zou gaan, maar tijdens het eten werd ik gebeld door de broeder van de muziek: “Where are you? The disco is ON”. Goed.. change of plan, we kleedden ons om en stonden 5 min later klaar om te gaan. Tijdens het wachten zongen we vader Jacob met de guard, leerde hij ons Chichewa en probeerden we uit te leggen waar Nederland lag.. Na een half uur werden we dan eindelijk opgehaald voor de disco. Met popcorn en limo maakten we de kinderen blij, iedereen een ballon in de hand en dansen voor je leven. De moeheid verdween voor een tijdje!

Maandag bezochten we de school, hier was niet veel veranderd. De leerkrachten waren nog steeds niet op tijd, of ze kwamen helemaal niet. De leerlingen waren er wel, ze wachtten geduldig tot de leerkracht zou komen en de les zou beginnen.

Joke en ik haalden onze jurken op in Limbe, we gaven het gedoneerde geld aan de ‘teacher in charge’ en brachten nog een kort bezoek aan Joseph. Na een afscheidsdrankje bij onze Noorse vrienden, onze eerste ‘Green’, gingen we voldaan naar huis.

Dinsdag pakten we onze spullen, maakten een wereldkaart voor de guard, betaalden de huur en namen we afscheid van de kinderen. Om 12 uur brachten Joseph, zijn zoon en twee leerkrachten ons weer naar het vliegveld. We hadden een goede vlucht en kwamen op de geplande tijd in Nederland aan. Daar zagen we pap en mam al wild zwaaien door de ramen. We waren weer thuis.

Twee jaar geleden dacht ik dat ik nog wel eens terug zou komen. Nu weet ik dat Malawi een land zal blijven waar ik regelmatig naar terug zal keren. We hebben boeken gehaald om de taal te gaan leren zodat we ook met de kinderen en de oudere mensen in de dorpen kunnen communiceren én zodat we stiekem alle gesprekken kunnen horen die de mensen over ons voeren terwijl ze denken dat we het toch niet verstaan J

Voor als je nog niet uitgelezen bent:

Wist je dat:

- Het dak op het vliegveld van Addis Abbeba wat lekte? Een vrouw zoog gelukkig elk uur netjes de plas water weer op.

- Rosie, één van de leerlinge, onze achternaam nog wist?

- We bij de bank mochten plassen? Er was geen wc dus we mochten via de personeels deur, trapje op, hoekje om naar de personeels wc.. Ik denk dat onze witte kleur hier wel invloed op heeft gehad..

- De Malawianen toch wel bijzondere namen hebben: Battery, Nevermind, Tonic, Prince of Darlington.

- Winkels en andere gebouwen ook hun best doen: “Our heavenly supermarkt” en de “What about” kroeg.

- Een vrouw in een dorp had gevraagd of mensen in Nederland ook dood gaan? Of er ook mensen met een beperking wonen?

- Eén van de leerkrachten verbaasd was dat we in Nederland ook ‘blackies’ hadden toen hij de foto’s van mijn leerlingen bekeek.