Lieve allemaal,

Nogmaals bedankt voor de leuke reacties, fijn dat jullie mijn verhalen leuk vinden. Omdat ik nu een boel mee maak zijn de verhalen wat anders dan in Malawi, meer een opsomming van belevingen. Want een hoop beleven dat doen we hier zeker!

Op vrijdagmiddag arriveerden we in Johannesburg. Het vliegveld was enorm, nog groter dan Schiphol. Ik zag voor het eerst weer chique winkels, een heleboel Azungu’s (witte mensen), alles was in Randen (de Zuid Afrikaanse munteenheid) en er werd Afrikaans gepraat. Dit laatste is baaie (erg) grappig om te horen, en nog redelijk goed te verstaan. We werden opgehaald door iemand van het hotel en reden op een vijf- baans (!) weg naar ons hotel. Hier stond op ons een superzacht bed, een warme douche, een enorme tv (met movie channels), wifi en een heerlijke maaltijd te wachten. Vervolgens ontmoetten we onze chauffeur die de komende 2 weken ons overal naar toe zou rijden. Het was een blanke Zuid Afrikaan, flink gezet en lekker nuchter.

Nadat we (vooral Joke) even moesten omschakelen van armoede naar luxe zijn we zaterdagochtend naar het Apartheidsmuseum gegaan in Johannesburg. Een ontzettend mooi museum, beseffend hoe weinig we eigenlijk weten over de geschiedenis van Afrika. Ik heb het boek van Mandela aangeschaft om me hier maar eens goed in te verdiepen. Ook was er een prachtige foto tentoonstelling van de fotograaf Ernest Cole. Zijn foto’s, waar het verschil tussen zwart en wit werd verbeeld, waren in der tijd verboden. In Nelspruit, onderweg van Johannesburg naar Maputo, hebben we wederom in een absurd luxe (voor mijn doen) hotel geslapen en ontbeten alsof we een maand niet hadden gegeten (moeten ze ook niet én American pancakes, toast met brie, yoghurt met verse aardbeien en cruesli en bananencake serveren). We bezochten een botanische tuin, super mooi als regenwoud ingericht en reden door naar de grens van Mozambique. Hier ging alles vlekkeloos en kregen we onze stempels, we hadden gelukkig van te voren al visa aangevraagd (wat ook nog een heel gedoe was in Malawi..maar goed). Als welkomstcadeau stond er een grote doos condooms klaar waar iedereen naar eigen behoefte uit kon meenemen. Eenmaal in Mozambique verslechterde de weg, stonden er een hele hoop trucks en werden we na 1 kilometer al aangehouden door de politie. Op de snelweg hadden ze 100 meter van elkaar 2 borden geplaatst dat je daar 60 moest rijden, dat had onze chauffeur R (natuurlijk) niet gezien.. jammer. Gelukkig druipt de corruptie er hier vanaf en kon de agent wel een oogje dichtknijpen toen R hem wat Afrikaans geld toestopte (met de woorden: kun je weer een biertje doen dit weekend). Gelukkig lachte de agent en konden we door rijden, riemen vast en op onze hoede bij verkeersborden vanaf nu.

In Maputo, de hoofdstad van Mozambique, sliepen we voor de verandering in een ander soort hotel. Iets minder luxe, heel gezellig met planten en felle kleuren,een klein zwembadje op de binnenplaats en op loopafstand van het centrum. Heel goed aan ons besteed. Maandag ochtend hebben we met een gids een auto-tour door de stad gedaan. Ze vertelde ons over de belangrijkste gebouwen, liet ons een fort zien van heel lang geleden, vertelde ons over stammen die in Mozambique leven en hoe die stammen nu nog leven. Mannen die meerdere vrouwen trouwen, traditionele dansen en besnijdenis van vrouwen was vroeger (en soms nu nog steeds) heel normaal. Ook zagen we het ‘red light district’, opvallend was dat er helemaal geen rode lichten o.i.d. te zien waren maar dat de meisjes (vaak korte rokjes/broekjes en laag uitgesneden shirtjes) gewoon langs de weg stonden. De gids vertelde over het probleem het Hiv/Aids, en dat het zeer ernstig is in Mozambique. De gratis condooms, zelfs vrouwencondooms, zouden hier een oplossing in moeten bieden. Helaas vertelde ze dat mannen vaak weigeren om condooms te gebruiken, waardoor het effect nog weg blijft. De economie is te duur voor de Mozambikanen vertelde ze. Aan het eind van de maand wordt het geld geïnd bij de bank (we hebben inderdaad lange rijen gezien, rond deze tijd) en worden alle rekeningen afbetaald. De auto’s worden weer volgetankt (druk op de weg), nieuwe mobiels worden gekocht, haar wordt bijgewerkt en dan is het geld weer op. De verschillen tussen arm en rijk zijn enorm. Aan de kust van de Indische oceaan is de ‘Beverly Hills’ wijk van Maputo. Grote huizen met hoge hekken, meerdere verdiepingen etc. Daarnaast leven mensen in sloppenwijken, op straat of in bouwvallen in de stad. We bezochten de grootste arme wijk van Maputo, Mafalala. Ivan gaf ons een rondleiding, het geld wat hiermee werd opgehaald ging naar het opbouwen van de wijk. Hij vertelde over de mensen die er wonen, we bezochten een artiest en zagen het oude huis van Samora Machel, de vroegere president van Mozambique. Naast het snuiven van cultuur overdag moest dit natuurlijk ook gedurende de nacht gebeuren. Tijdens de tour hadden we nog geen traditionele dans gezien, dat moest dus in het nachtleven aan den lijve ervaren worden (wat mij betreft, ik heb Joke maar meegesleurd). Ook al vonden pap en mam het hele uitgaan niet een heel geslaagd idee, met twee mannelijke medewerkers, G en A, van het hotel gingen we rond een uur of acht op pad. Met de taxi, eerst wat drinken en vervolgens naar een soort kroegje waar ze karaoke (met live band!) hadden. Na veel gepraat te hebben over van alles en nog wat (A vertelde dat hij 21 broers en zussen heeft, verdeeld over de drie vrouwen van zijn vader) hebben we heerlijk gedanst op echte Mozambikaanse muziek (we hadden twee pro’s mee die ons maar al te graag les gaven). Deze muziek wordt ook wel Marabenta genoemd, en werd gezongen door echte Mozambikanen. Op de terugweg hebben we te voet Mozambique ‘by night’ gezien. Verlichte gebouwen, nachtwakers (die vaak half slapend in deurposten lagen) en bouwvakkers die 24uur werkten. Het was een heerlijke avond.

Na Maputo reden we richting Chidenguele. Dit is een plaatsje aan de kust. Hier sliepen we in een grote tent (met alles er op en er aan) met uitzicht op een meer, een zwembad (waar je het water zo ziet overlopen in dat van het meer) en je kon er kanoën. Via Bilene zijn we weer terug naar Zuid Afrika gereden. Maandag kwamen we aan in de Sefapane lodge, we hadden een heel huisje voor ons zelf. Om ons heen een hoop Nederlandse gezinnetjes, een vijvertje en eindelijk weer werkend internet. Ik moest een hoop regelen voor mijn reis richting Kaapstad dus dat was wel nodig, ook al mijn cijfers waren nog niet goed doorgevoerd dus ook daar moest ik nog even achteraan.

Dinsdag ochtend vroeg bezochten we met een gids het Kruger park. De vorige dag waren we er al met R, de chauffeur, doorheen gereden. We hadden al olifanten, giraffes, buffels, nijlpaarden, apen en veel vogels gezien, toch is het in zo’n safari autootje wel weer even anders. Omdat mama in Zomba een vogel bij de naam ‘Slavink’ had betiteld schaften we ook wat boekjes aan om goed te kunnen onthouden welke dieren we nu precies gezien hadden. We hoorden een verhaal over een agressieve olifant die de dag ervoor een auto had omgerold. De mensen hadden er gelukkig nog uit kunnen klimmen voordat de olifant er mee begon te voetballen. Toen wij dus flink dichtbij een olifant kwamen was mam wel even bang.

Naast zonsopgang zagen we deze dag ook zonsondergang in het park. Dit was met een andere, iets avontuurlijkere gids. Een man van rond de 50, snorretje, petje en zo’n safari pakje aan én aan zijn broek hingen een stuk of 10 kogels bevestigd. Johan vertelde ons wat we gingen doen. Eenmaal in het park gingen we redelijk snel van de asfalt weg af, volgden we leeuwen poten op de grond en zagen wat Impala’s. Tot nu was het nog ‘leuk’. Vervolgens kwamen we recht tegenover een olifant te staan, 100 meter van waar er de vorige dag met de auto was gevoetbald. Johan zei, dat dit misschien wel dezelfde olifant zou kunnen zijn, en dat hij daarom wat voorzichtig was. Hij begon met z’n hand op de auto te slaan en gekke geluiden te maken. De olifant kwam op ons aflopen, Johan reed wat naar achteren, de olifant kwam steeds dichterbij. Johan was goed aan het kijken wat de olifant ging doen, wij zaten met geknepen billen in de auto en hoopten dat hij snel zou omkeren en wegrijden. De olifant kwam zo dichtbij dat Johan besloot om te keren, phoe.. We reden naar een barbecue plek, Johan pakte zijn geweer uit de achterbak, legde hem voor in de auto en we konden weer op pad. Onze volgende artiest was de buffel. Een oud beest, in z’n eentje, stond bij een watertje. Een kwetsbare plek, omdat hij niet overal heen kan, hij was daarom op z’n hoede. Buffels zijn de gevaarlijkste dieren omdat ze sterk zijn en je niet aan de hand van hun gedrag kunt voorspellen wat ze van plan zijn. Ze kunnen zo vanuit het niets agressief worden en op je af komen stormen. Dan maak je geen kans, en kun je maar beter snel dood gaan (in de woorden van de gids). De buffel begon argwaan te krijgen en stak zijn neus in de lucht, hij ziet slecht dus hij doet veel op geur. Hij stak z’n neus omlaag, maakte aanstalten en begon op onze auto af te stormen. Mama zat inmiddels als een stijve plank naast me, ik vergat foto’s of filmpjes te maken en Joke en papa hoopte met ons dat Johan actie zou ondernemen voor het te laat was. Johan, begon wederom met z’n hand op de auto te slaan en sloeg wat kregen uit, hierdoor werd de buffel bang en rende hij gelukkig met een boogje om de auto heen de bosjes in… Goed, en het was nog niet eens donker. Eenmaal donker moesten twee personen met een lamp naar de zijkant schijnen, als er dan een beest was zouden de ogen oplichten. Johan was van plan een leeuw te gaan spotten en mama hoopte vurig dat het snel afgelopen zou zijn. Joke spotte een uil en een haas, hiernaast spotten we een hoop bokjes, een hyena, een Afrikaanse kat en nog twee olifanten. Helaas geen leeuw, hoewel.. helaas… voor sommige van ons.

Woensdag vliegen Joke, pap en mam in de avond weer naar Amsterdam. Ik ga die ochtend met de Bazbus (een bus voor backpackers) richting het zuiden. Via de Drakensbergen, Durban en Port Elizabeth zal ik naar Kaapstad reizen, in m’n eentje. Het ene avontuur is nog niet afgelopen of het volgende begint alweer!