Na twee weken alleen thuis te zijn geweest (bij een zuster op bezoek, lesgegeven op een secundairy school bij Marcus, alles met de leerkrachten afgerond) kwamen pap en mam vrijdag 8 augustus aan op het vliegveld in Blantyre. Ik ging ze ophalen met de minibus. Eenmaal op het vliegveld kon ik nog twee meisjes uitzwaaien die met Joke op het project hadden gewerkt. Wat een toeval.

Een kwartier na landing komen ze al door de deur gelopen. Het vliegveld bestaat uit een huisje tussen de landingsbaan en de parkeerplaats. Na landing hoef je alleen een stempel te halen en in de ruimte daarna je tas op te wachten. Ideaal! Met identieke tassen komen ze uit het vliegveld gelopen. Het is toch wel een ontlading, na 4 maanden elkaar weer zien. Heel fijn! Na een plaspauze en pap die zich nog even snel scheert, rijden we naar Zomba. Hier slapen we in Pakachere. Een hostel dat door Nederlanders is opgezet, voor de mensen die met de organisatie Be More mee gaan voor vrijwilligerswerk.

Zaterdag gaan we vroeg richting Joke’s huisje. Ze had voor ons geregeld dat we wc’s konden graven, joepie. Om 7.30 uur gingen we op pad. Met de taxi van het hostel naar Joke’s dorpje. Omdat openbaar vervoer hier niet heen ging hadden we een taxi gebeld om ons te komen halen. Om 8 uur waren we er. Na even gewacht te hebben op de mensen die ons zouden komen halen ging Joke even rondbellen.. Het scheen dat er een feestje was geweest de vorige avond (iedereen was er heen geweest, had heerlijk gedanst op reggea muziek… maar mijn familie was moe en wilde naar bed.. ). Goed, wij waren dus goed uitgerust in tegenstelling tot de rest. Het wc graven sloegen we dus maar over, wat we ook niet heel jammer vonden. We liepen met wat andere groepsgenootjes van Joke naar ‘haar dorpje’. Hier zagen we een ‘schooltje’ dat ze had gebouwd, inclusief rieten dak dat ze er op hadden gezet, schilderingen in een al bestaande school: het abc, vlinders om te tellen, dieren en vormen, en de organisatie waar ze voor had gewerkt (Likhubula youth organisation). Kortom we kregen een goede indruk van de afstanden die ze elke dag moest afleggen (drie kwartier heen en drie kwartier terug, te voet), met wie ze had samen gewerkt, hoe de bevolking op hen als groep vrijwilligers reageerde en ook wat ze als groep samen hadden beleefd en hadden opgebouwd. Na een maand op elkaars lip te hebben gezeten zijn er goede vriendschappen ontstaan. Er werden bij het afscheid dan ook heel wat tranen geloosd.

Ook hebben we in Zomba het Zomba plateau beklommen. Met een gids, om verdwalen te voorkomen en iemand van een baan te voorzien, zijn we de hele dag rond gelopen. Op de terugweg van het plateau naar beneden was het wat steil. Mijn moeder was al een keer uitgegleden, terwijl ze zich aan elk uitstekend takje probeerde vast te houden. Omdat Joke vallen wilde voorkomen gleed ze maar gewoon te kont naar beneden.. als je al zit kan je ook niet meer vallen.. Ook kwamen we een groep apen tegen, die ons maar raar aankeken.

Vanaf Zomba zijn we naar het meer gereden. Hier hebben we heerlijk langs gewaneld. Na een rondje door het dorp was er één kind dat zelfs mijn naam nog wist, van 3 maanden geleden (toen was ik er met Monica). Zeer indrukwekkend. Ik heb ook nog even een man geholpen die boeken verkocht. Hij verkocht boeken uit verschillende landen en wilde graag tegen bijvoorbeeld Duitsers kunnen zeggen welke boeken voor hen waren.. en of ik dus even op wilde schrijven in welke taal alle boeken waren. Ik heb erg mijn best gedaan, maar het verschil tussen Noors en Zweeds was nog wel wat moeilijk. In de avond genoten Joke en ik van het drummen op het strand met een kampvuur. Het was wel gek dat ik hier de vorige keer met Mo was, en dat sommigen die mij herkenden ook vroegen waar mijn vriendin was..

Op woensdag zijn we van het meer naar mijn huis gereden in Limbe. Na een kopje thee, dat we hier constant drinken, ging ik de rest even rondleiden over de campus. Op school was net een meeting aan de gang waar we even in kwamen rollen. Iedereen stelde zich voor en G, één van de leerkrachten met een nieuwe mobiel, filmde de hele ontmoeting. Na de school liepen we naar de bibliotheek van het special needs college (waar leerkrachten worden opgeleid). Hier bewaren ze namelijk alle kranten, en ik had van iemand gehoord dat ik in de krant stond. Na 10 minuten vonden we de krant. Ik, Thom en Laura stonden als ‘fans’ van de dj op de foto in ‘Mustang sally’ (een club in Blantyre). Omdat ik had beloofd ook nog even langs Joseph, mijn supervisor en leerkracht in het college, te lopen deden we dat nog even. Hij was er nog niet, ik vroeg z’n dochter om hem te zeggen dat we waren langs geweest. Iedereen was moe en wilde wel naar huis, toen zei de dochter echter: “Nee, we hebben een hele maaltijd voor jullie voorbereid”. oh.. ok. Toevalligerwijs kwam Joseph net thuis en nodigde ons uit om naar binnen te gaan. Na 10 minuten viel de stroom uit, en ging de tv (waar wild dansende mensen op te zien waren) ook uit. Gelukkig was het eten al klaar en konden pap en mam voor het eerst nsima proeven. Dit is een soort maïspapje wat ze hier allemaal, altijd, eten. We voerden goede gesprekken over het onderwijs (mensen hebben liefde nodig voor de kinderen om een goede leerkracht te zijn), het goede voorbeeld geven wat kan helpen inzicht te geven(feit dat de blinde kinderen vrij waren om aan mij te voelen wat ik aan had, hoe mijn haar voelde, dat ik een horloge om had e.d.) en zijn tijd in het buitenland, onder andere Nederland. Na het eten en een flesje Fanta, en bier voor de mannen, gingen we naar huis. Donderdag ontmoeten we Sister Mary Claire in Blantyre. Ze is de penvriendin van een vriendin van mijn ouders die al meer dan dertig jaar met elkaar schrijven. Na een lunch met Marcus, die mijn ouders graag wilden ontmoeten, reden we snel terug naar huis om niet te laat te komen voor mijn afscheidsfeestje. Normaal, als iets om half 5 begint komt iedereen rond 5 uur aankakken, ‘Malawian time’. Om 20 voor 5, we waren nog in Limbe, belde Joseph: “We are ready for you’. Ja.. uhm, ik was er nog niet. Na nog een paar telefoontjes, even snel langs huis om mijn ‘national suit’ aan te trekken en op naar het feestje. Hier zat het al vol met leerkrachten, wat een opkomst. Dat had ik totaal niet verwacht, heel erg lief. Op het programma stonden een aantal speeches, nog meer cadeaus en natuurlijk dansen aan het eind. Dat doen ze hier altijd, een goede gewoonte die ik zeker zal missen. Na lieve woorden van de directeur van mijn school (over mijn goede contact met de kinderen, humor in het werk en mijn academische vaardigheden), van Joseph (dank dat ik was gebleven na vertrek van Monica en complimenten over de aanleg van de kippenren, het ‘sustainability project’) en van de directeur van de scholen op de campus die vertelde dat hij het eens was met de vorige speeches. Hierna kreeg ik een cadeau. Dan gaat er muziek aan en loopt diegene al dansend met het cadeau naar voren. Hier loop ik dan ook dansend naar toe om het cadeau in ontvangst te nemen. Het was een hele mooie stof met olifantjes. Vervolgens was ik aan de beurt om te speechen. Na een algemeen stukje wilde ik iedereen gaan bedanken.. helaas werd het me bij persoon één al te veel en kwam ik niet meer toe aan de rest.. tranen gaan niet samen met praten.. zeker niet als je moeder er naast zit.. (als ik huil, huilt zij.. en andersom). Gelukkig konden we snel lekker gaan eten en drinken. We brachten een toost uit op mijn verblijf en ik mocht de dansvloer openen. Ik koos voor ‘chop my money’, en begon te dansen samen met een andere leerkracht, G. Aangezien hij het zo leuk vond, wilde hij het graag op film hebben. Een andere leerkracht moest het met zijn mobiel filmen, hierdoor stond ik alleen te dansen ipv met een partner.. Al dansend sloten we de dag af, met veel knuffels en zelfs nog even de ‘Malawian Salsa’.

De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur richting het vliegveld. De buurvrouw en haar gezin kwam gedag zeggen, de huishoudster kwam extra vroeg omdat ik nog een foto van haar moest maken (dat wilde ze erg graag, die kon ik dan aan mijn vrienden in Nederland laten zien), en er kwamen nog een aantal leerkrachten die mee gingen naar het vliegveld. Eén was de avond daarvoor ziek (malaria), en was nu drie kwartier komen lopen om mij weg te brengen, super lief. Wij zaten gepropt in de auto en de leerkrachten en de tassen zaten in de achterbak. Na knuffels en kussen (en nog enkele tranen) namen we afscheid op het vliegveld.

Dag Malawi, tionana (tot ziens)!