Het begin en einde van de dagen hier in Malawi zijn anders dan in Nederland. Dit komt ten eerste omdat de zon rond 5.45 op komt, en twaalf uur later weer ondergaat. Dit betekent dat het niet heel lang licht is, waardoor men zo veel mogelijk gebruik maakt van de periode dat het wel licht is. Men staat vroeg op en gaat hier vroeg naar bed. Om 18.00 uur moet je zorgen dat je binnen bent, er zijn geen straatlantaarns en het is niet overal even veilig op straat. Doordat iedereen vroeg op staat is het buiten vaak al rumoerig rond een uur of 6, daarnaast schijnt het zonnetje dan lekker door je raam. Kortom, uitslapen zit er niet in. Daarnaast lig je om 9 uur al in bed ligt en 10 uur slaap elke nacht is wel genoeg.

Het is zaterdag ochtend en om 6.30 gaat de wekker. Joke heeft bij mij geslapen want vandaag gaan we naar Mulanje. Dit is één van de hoogste bergen in Afrika. We ontbijten en gaan rond een uur of half 8 op pad. In Nederland zou dit extreem vroeg zijn maar in Malawi is iedereen al druk in de weer. We moeten twee minibussen nemen om op onze eindbestemming te komen. Eenmaal in de tweede minibus worden we vriendelijk begroet door de assistent van de chauffeur. Als Joke een snoepje vraagt, aan mij, wil hij er ook graag één. En zo raken we aan de praat. Hij wil graag vrienden worden en wil mijn nummer. De man die er naast zit bemoeit zich ook even met het gesprek. Hij vraagt hoe lang ik al in Malawi ben en vertelt dat hij een leerkracht is op een primary school in de buurt. Ook wij moeten nummers uitwisselen, zodat hij eens langs kan komen. Nadat ik heb uitgelegd dat Joke en ik al vrienden zijn en dat hij de volgende keer mijn nummer krijgt is hij tevreden.

Op een gegeven moment stoppen we. De chauffeur lijkt niet helemaal zeker van zijn zaak. We roepen wat naar de andere minibusjes en mensen overleggen wat en dan rijden we door. Echter rijden we niet door op de normale weg, maar slaan we links af een zandweggetje in. Waarschijnlijk is de chauffeur gewaarschuwd voor een politiecontrole. Die heb je hier veel . Sommige zijn er standaard, dan zijn de politieagenten vaak vrienden met de chauffeurs wat het makkelijk maakt. Als er echter onverwachte controles zijn kan zo de hele bus naar het politiebureau worden gestuurd. Mensen stappen dan niet uit, want ze hebben ten slotte al betaald… De dorpsweg die we zijn ingeslagen is een flinke hobbel de bobbel weg. Wel is het leuk dat we langs allemaal blije kinderen rijden die hun huis uit komen rennen als we langs rijden.. hieruit blijkt maar weer dat er niet elke dag minibussen langs hun huis rijden. Eenmaal weer op de weg bereiken we redelijk snel onze eindbestemming.

In Mulanje hebben we afgesproken met Marcus en Nicola, een koppel uit Engeland, wonend in Frankrijk. Een week geleden waren Joke en ik een nieuwe simkaart voor joke aan het kopen (diegene die ze van Be More had gekregen was te groot, dus hadden we geknipt.. met de hand.. waardoor hij niet meer werkte..) in het winkelcentrum voor rijke mensen. Hier waren M en N ook, ze kochten een dongel. Omdat Monica haar dongel aan mij had gegeven had ik er twee, en bood ik hen de mijne aan (die ik toevallig in mijn tas had zitten). Zo raakten we aan de praat en boden ze ons aan om bij hun te komen logeren in hun huisje in Mulanje. Ze waren er net een week en hadden de berg zelf ook nog niet beklommen.

Goed, we waren dus aangekomen in Mulanje en hadden afgesproken met M en N. Onder het genot van een beker Fanta maakten we nader kennis en bedachten we wat we konden doen dit weekend. M en N konden geen grote wandeling doen (en boven op de berg slapen) omdat ze de volgende ochtend naar de kerk gingen. Toevallig had Joke daarvoor gezegd dat ze graag dit weekend naar de kerk wilde. Aangezien wij ook niet een flinke wandeling wilden maken lagen onze plannen goed op één lijn en besloten we het weekend samen door te brengen en bij M en N te logeren.

Om 12. 00 vertrokken we vanaf het informatie centrum met een gids naar de beginplek van de wandeling. Voordat we het park (omgeving Mulanje berg) in konden kwamen er een hoop verkopers langs die wilden dingen verkopen. Eén jongen probeerde Joke een stok te verkopen. Joke riep: “Een hockey stick? Nee, die hoef ik niet hoor.” Later bleek dit een wandelstok te zijn.. logisch. Na een picknick (met toeschouwers), en iemand die op onze auto paste (dat moest), gingen we op pad naar de waterval. Het uitzicht was geweldig, met hoge bergen en kleine watervalletjes. Uiteindelijk arriveerden we bij de echte waterval. Het water was ijskoud. Aangezien alleen ik mijn bikini aanhad ging ik eerst het water in, wisselden we even van kleren en ging daarna Joke. Na genoten te hebben van het uitzicht, en ook nog even aan de bovenkant van de waterval gekeken te hebben gingen we terug naar de auto. Hij stond er nog. De man die op de auto had gepast vroeg om 10.000 kwacha (20 eu).. dit waren we vergeten van de voren af te spreken.. 10.000 was ook wat we voor de gids betaalde, die de hele wandeling deed.. iets meer werk dan 3 uur voor je uit staren naast een auto. Na wat afding pogingen gaven we hem 3000, wat achteraf nog veel te veel was. Sommige maandsalarissen bestaan hier uit 10.000 kwacha.

M en N wisten een leuke plek om te eten. Onderweg kwamen we Kim tegen uit the U.S.A., ze werkt voor het peace corps als adviseur voor aids en hiv. We pikten haar op en nodigden haar uit om met ons mee te eten. Onder het genot van een heerlijke maaltijd hadden we goede gesprekken. Onder andere over het zorgstelsel in Engeland, Amerika en Nederland, over de toestand van Malawi, de bevolkingsgroei, de economie en verhalen rondom Hiv en aids. Ook hadden we het over Amerika, een land bestaande uit staten met allemaal eigen regels, zoals de doodstraf die in sommige staten geld en hoe Europa daar tegenover staat, en of Europa net als Amerika ook één leider zou kunnen hebben? Kortom, zeer boeiend!

Op de terugweg, in de achterbak van de auto van M en N, besloten Joke en ik naar de sterren te kijken. Heldere lucht, geen straatlampen, erg mooi. Liggend op onze rug in de achterbak van de auto genoten we na van deze heerlijke dag.

Eenmaal thuis nam Joke een heerlijke warme douche, de eerste sinds een week, en gingen we lekker naar bed. Het was een twijfelaar maar het matras had een kuil in het midden waardoor we niet heel lekker hebben geslapen. De volgende ochtend nam ik ook een heerlijke warme douche, de eerste sinds twee weken:P, en gingen we naar de kerk. Deze begon om 7.00.. ietsje te laat kwamen we binnen… hmm.. de kerk was nog leeg.. Het koor was wel al begonnen met zingen en de beat klonk door de ‘straten’. Om 7.15 begon de dienst, met ongeveer 20 man in de kerk. Er werd gezongen, verschillende koren zongen een lied, en er werd voorgelezen uit de bijbel. Na een aantal aankondigingen moest iedereen die in Juli jarig was naar voren komen. Ze vertelden hun naam en geboorte datum, bedankten God en namen 3 snoepjes in ontvangst. Hierna zongen wij met z’n allen ‘happy birthday’ en ‘how old are you now?”. Heerlijk! Vervolgens werd een nieuwe dominee voorgesteld die meteen ging preken. Hij was zo enthousiast dat hij soms bijna schreeuwde. Hij vertelde dat mensen niet alleen bij God moesten aankloppen als er iets mis was. Het was bijna alsof hij boos op ons was. Joke en ik keken elkaar aan en waren beide een beetje in shock van deze manier van preken. M en N die zelf nooit naar de kerk gaan waren ook wat overdonderd. Om half 10 was het afgelopen, inmiddels was de kerk ongeveer volgelopen tot 200 man.

Na de kerkdienst pakten we onze spullen en gingen we weer op huis aan. Omdat Joke nog helemaal naar Zomba moest (Mulanje is een uurtje vanaf mijn school) gingen we vroeg weg. Met de minibus weet je nooit hoe lang je er over doet.

Joke heeft het hele weekend wel 10 keer gezegd hoe fijn ze het vond en hoe heerlijk het weekend was!