Stage tot nu toe

Inmiddels ben ik hier nu al weer vijf weken aan het werk. We hebben een hoop vrije dagen gehad (verkiezingen, examens standard 8, feestdagen etc.), maar nu komt het ritme er weer in en gaan de leraren ook actief aan het werk.

Zoals ik eerder al vertelde moet ik voor mijn stage een aantal opdrachten uitvoeren op de school. Een van die opdrachten is het begeleiden van drie kinderen. Dit kunnen kinderen zijn met gedragsproblemen maar ook met emotionele problemen. Ik had in eerste instantie een kind uit de V.I (Visual impairment)gekozen (meisje met aandachtsproblemen), een jongen uit de L.D.(Learning Difficulties) (down syndroom, communicatieproblemen) en een jongen uit de mainstream (gedragsproblemen). Toen ik met deze laatste jongen een afspraak wilde maken voor een interview, over hoe hij over school denkt, wat hij leuk vindt om te doen en wat niet etc, ging dat iets anders dan verwacht. We hadden, de leerkracht en ik, afgesproken dat het gesprek zou plaats vinden in het kantoor van de L.D. De leerkracht van de L.D zou vertalen, dus dat was handig. De leerkracht kwam me echter halen, de jongen was bang... hmmm hij is een populaire jongen, veel praatjes, brutaal gedrag in de klas.. dit had ik niet verwacht. Toen ik in de klas kwam, om te kijken wat er aan de hand was, lag hij met zijn trui over zijn hoofd, met zijn hoofd op z’n tafel. De leerkracht die zou vertalen was met hem aan het praten. Hij wilde niet mee komen. De leerkracht vroeg aan de klas of ik er eng uit zag. In koor riepen ze: “neee”.. gelukkig.. Een week later, wilde hij nog steeds niet. Toen ik hier met een andere leerkracht over praatte, vertelde hij dat sommige mensen alle blanke als ‘chinezen’ aanzien. Als mensen uit Mongolie, en deze mensen staan bekend om het feit dat ze mensen eten.. ah.. Misschien was hij daarom bang voor me? Maar het kon ook door de taal komen, zei hij daarna.. Dat leek me toch wat beter verklaarbaar.

Nu moest ik dus op zoek naar een nieuw kind voor mijn verslag. Nadat ik de blog over de school had geschreven was het jongetje met heimwee naar huis gegaan. Omdat hij niet meer at, was het belangrijk dat hij naar huis ging. Sinds deze week is hij weer op school. Voor mij een perfecte kans om met hem aan het werk te gaan.Daarnaast is het een schat om te zien en kan hij wel wat extra aandacht gebruiken. Op school is hij nog erg verdrietig, huilt aan tafel of speelt wat. In het weekend hadden we een feestje, en toen zong en klapte hij enthousiast mee met de rest. Dit was goed om te zien! Ik heb hem een mondharmonica gegeven voor zijn verjaardag. Als ik hem nu zoek hoef ik alleen even te luisteren waar het geluid vandaan komt.

Voor mijn verslagen moet ik ook de ouders van de kinderen interviewen. En wat is er mooier dan op huisbezoek te gaan. Het plannen van dit bezoek is al een klus op zich. De ouders moeten gebeld worden. Als ze geen telefoon hebben moet er een briefje met het kind mee worden gegeven. In dit laatste geval is het wel onhandig als het bezoek weer wordt verplaatst.. dit kan dan niet op tijd worden doorgegeven.. Het is maar te hopen dat de ouders niet elke dag met een maaltijd voor ons klaar zaten..

Het eerste bezoek was in een township in Blantyre. Ik ging erheen met het kind en de leerkracht. We gingen per minibus. Omdat de school geen budget had, moest ik het vervoer voor ons drieen betalen. In de bus aten S en ik lekker een lolly, het was ten slotte een soort uitje. Eenmaal bij haar huis aangekomen was er geen omhelzing.. S had haar moeder al zes weken niet gezien (ze woont in een hostel). We gingen direct het huis in. Moeder en dochter voerden geen gesprek. Eenmaal binnen stelde ik me voor aan moeder.In de kamer stonden een tafel en drie stoelen. De leerkracht en ik gingen zitten, moeder ging in een hoek van de kamer zitten. Tijdens het interview vertaalde de leerkracht wat de moeder zei. Soms moesten vragen verduidelijkt worden, soms kwam er een heel ander antwoord terug. Dat is het nadeel van alle tussenstappen, Engels naar Chichewa en weer terug. Familieleden van moeder kwamen ook even buurten. Broers, en hun kinderen, vriendinnen van S, en broers en zussen van S. lieten hun gezicht even zien. De deur van het huis stond open, ik kon precies zien wie er langs liepen. Iedereen die even nieuwsgierig naar binnen keek, zag iets wat hij niet verwachte.. mij, blank. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn komst was gemeld en dat iedereen even langs liep om te kijken…

Na het gesprek kregen we frisdrank en lunch. Ze serveren hier altijd en overal frisdrank. Zo krijg je bij een vergadering frisdrank, bij een lunch, bij een feest en bij een bijeenkomst. Koffie en thee wordt niet geserveerd. Iedereen drinkt frisdrank, fles aan de mond. We aten nsima (maisbloem gemengd met water, wat ze hier als lunch en avond eten) met wat groente en kip. Vlees is hier een luxe. S eet in het hostel alleen nsima, groente en bonen dus voor haar was het een feestmaal. Na het gesprek maakte ik (op verzoek) nog een foto van S, moeder, tante en wat nichtjes. Vervolgens liepen we terug naar de plek waar de minibus zou stoppen. Aan weerszijden van de weg stonden grote muren, hierachter woonden rijke mensen, werd mij verteld. Heel raar dat rijk en arm zo dicht bij elkaar woont. S gaf mij een hand terwijl we terug liepen. Haar moeder liep achter ons.. ik voelde me een tikkeltje schuldig dat de hand van S aan mijn hand vast zat en niet aan die van haar moeder…

Na het bezoek komt S vaak even bij me buurten. Ze vraagt dan vaak om de foto die ik heb gemaakt van haar en haar moeder. Ook was ze erg trots dat ik bij haar thuis langs ging. Zo trots dat de hele school het wist.

Het tweede huisbezoek vond plaats in een dorp ‘dichtbij’ de school. Samen met de leerkracht van de L.D. en H. (jongen down syndroom) liepen we naar zijn huis. Het duurde ongeveer een uur. Dit loopt H. elke dag. In de ochtend vertrekt hij rond een uur of 6 en na school, rond een uur of 11, gaat hij weer terug. Wauw.. en dan ben je 14 jaar en heb je leerproblemen.. Onderweg ontmoet hij soms één van zijn klasgenoten, dan lopen ze het laatste stuk naar school samen. We hielden het interview in de ‘woonkamer’. We zaten met z’n allen, ik, de leerkracht, H., Moeder en broertje (hing over moeder heen), op een rieten kleed. Ze was heel open en vertelde over zijn ontwikkeling toen hij jong was, en dat H. erg vooruit was gegaan sinds hij op z’n 8^ste naar school ging. Aan het eind kregen we zoete aardappelen uit eigen tuin, heerlijk. Van te voren worden altijd de handen gewassen. Vaak is er een kan met water en een schaal. Iemand, vaak gastvrouw, schenkt het water over je handen. Vervolgens pelden we het velletje van de aardappel. Omdat ze met hun handen eten worden na het eten de handen op deze zelfde manier gewassen. Op het hoekje van één van de huizen zat een oude vrouw, de oma van H. Ze zat op de grond pinda’s te doppen. Ze had een gekke tik, haar tong kwam elke seconde even naar buiten. Hierdoor veegde ze vaak haar mond even af. Ze was erg blij om me te zien, en gaf me een hand, en bedankte me voor mijn komst.

De opa’s en oma’s in Malawi wonen vaak bij hun kinderen. Zo hoeven ze zelf niet te werken voor inkomen en kunnen de kinderen voor ze zorgen. Aanleunwoningen of bejaardentehuizen heb je hier niet veel. Alles komt aan op mantelzorg, ook al zullen ze dat hier niet zo noemen. Het is je taak om voor je ouders te zorgen. Dit is ook één van de redenen waarom mensen kinderen krijgen, zodat de kinderen voor ze kunnen zorgen als ze oud zijn… en wij in Nederland maar klagen over de zorg van onze bejaarden.. het feit dat ze verzorgd worden is al een hele luxe. Daar kom je pas achter als je ziet dat het ook anders kan.

Kortom ik vermaak me hier prima. Ik grijp elke kans aan om wat meer te proeven van de Malawiaanse cultuur.