Inmiddels is Monica nu ruim twee weken weg. Het was wel even wennen, ik moet nu bijvoorbeeld de hele dag Engels praten, maar het voelt hier nu als thuis. Het is een fijn huisje en we hebben veel lol met z’n drieën. Ik vertrek in de ochtend om 7.15 naar school. Om 12.00 uur lunchen we samen. Dan lezen we ons boek of werk ik wat op de computer en om 14.00 uur gaan we weer naar ons werk. Om 17.00uur gaan we koken en dan zijn we eigenlijk wel moe. Lezen een boekje, kijken een film/serie of spelen een spelletje. Lekker burgerlijk, maar heerlijk rustig. Omdat het leven hier al vroeg begint gaan we ook vroeg naar bed. In de weekenden hebben we tijd om op pad te gaan.

Omdat we in de eerste drie weken heel wat hebben beleefd en ik niet elke dag een nieuwe blog wilde plaatsten hier nog een verhaal uit de oude doos. Waar Monica dus nog bij was. Dus denk nu niet, “huh, is ze weer terug?”. Nee, dat is ze niet. Ze ligt thuis op haar bedje de lijst met boeken af te werken die ik haar als afscheidscadeau had meegegeven :D. Voor de geïnteresseerden: Ze hoefde gelukkig geen operatie. Haar pezen waren al weer naar elkaar toegegroeid. Om ze weer aan elkaar te laten hechten moet ze er weer voorzichtig op gaan lopen om de doorbloeding te bevorderen.

Het is mooi weer en Monica en ik zitten voor ons hostel ons voor te bereiden op onze stage die volgende week begint. Hoe zal het gaan in de communicatie? Wij komen hier om iets van hen te leren, maar zij kunnen ook dingen van ons leren. Hoe stellen we ons op als stagiaires?

Terwijl we dit aan het doen zijn horen we harde muziek, we rennen naar het hek en kijken wat er aan komt. Het is een grote vrachtwagen met allemaal mensen, mannen, er op. Ze dansen en zingen mee met de muziek. Wat een vrolijkheid. Mensen aan de overkant komen ook uit hun huis om te kijken én beginnen meteen te dansen, net zoals wij. Eén van de vrouwen komt me een high five geven, want een blanke die ook zo wild danst zien ze hier niet vaak. Het is maar goed dat ik in Nederland nog Afrikaanse danslessen heb genomen.

Als we weer naar binnen willen gaan horen we gezang. Waar komt dat vandaan? Het klinkt erg mooi. Het komt uit het gebouw aan de overkant. Het zou wel een kerkdienst kunnen zijn. We brengen onze spullen naar binnen en sluiten de deur van het hostel af en gaan er op af. Buiten spreken we twee mannen aan, of we naar binnen mogen. Ze stellen zich meteen voor. “How are you?” “Off course you can go inside!”. Later blijken dit de ‘priest’ en zijn assistent (?) te zijn. We gaan naar binnen. Er zijn kinderen en jongeren aan het zingen. Ze moeten wat lachen als we binnen komen maar een vrouw wijst naar een bank waar wij kunnen gaan zitten. Net als we gaan zitten, gaat iedereen staan. Een nieuw lied begint.. he.. dit klinkt bekend.. Ze zingen: “If you’re happy and you know it clap your hands” maar dan in het Chichewa. We klappen, stampen en schudden elkaars handen. Twee jongens hebben een soort doekje om hun nek, zij leiden de kinderen.

Na een aantal liedjes komen de twee mannen die we buiten hadden ontmoet door de deur achter in de ‘kerk’ binnen. Wij moeten gaan staan en worden welkom geheten door iedereen. Vervolgens verontschuldigt de priester zich dat niet alles in het Engels is. Hij begint een verhaal te vertellen. We verstaan er weinig van. Het is me niet duidelijk wat hij vertelt of waar het over gaat. Na ongeveer 15 minuten gaat hij over in het Engels en legt uit wat ze gister hebben besproken. Vandaag gaan we het in groepjes hebben over het huwelijk. De jongens maken een lijst met redenen waarom ze met een meisje zouden willen trouwen en de meisjes maken een lijstje met redenen wanneer ze ja zouden zeggen als een jongen ze ten huwelijk zou vragen. We gaan naar buiten om te overleggen. Wij voegen ons bij de meiden. Reden één die wordt opgeschreven is: geld. De jongen moet geld hebben dat hij aan ze kan geven/ zodat hij voor ze kan zorgen. Ok, typisch. Monica en ik kijken elkaar aan, hm.. zo denken wij toch niet. De vrouw die er bij staat vraagt aan ons wat wij belangrijk vinden. Monica zegt dat het de ‘love of her life’ moet zijn. Alle meiden beginnen hard te lachen en te giechelen. Ze schrijven op: Chikondi (liefde). Ook schrijven ze op dat het leuk is als hij beroemd is. Het is belangrijk dat hij ‘mature’ is én natuurlijk de looks, appearence, is belangrijk.

Eenmaal terug in de kerk mogen de jongens eerst vertellen wat zij als punten hebben opgeschreven. Ze beginnen ermee dat het belangrijk is ‘to express your feelings’. Daarna komt de liefde bedrijven en ze moet er mooi uit zien (goede kont). Ook noemden ze dat het voeren van ‘discussions’ belangrijk is en het huwelijk op zich. Het getrouwd zijn is ook iets wat ze nastreven in het leven. Wat de dominee naar voren brengt is dat liefde bij beide niet voor komt. Dit stond waarschijnlijk in zijn standaard praatje, want wij hadden toch echt (met hulp van Nederlandse bodem) Chikondi opgeschreven. Wat belangrijk is bij ‘true love’ is dat het meer is dan geld of seks. Hij verkondigt dat mannen, als ze nog niet volwassen zijn, alleen maar seks willen en vrouwen alleen maar geld. Dit is geen goede reden voor een huwelijk. Op het moment dat je volwassen bent kun je ook denken aan de ander en ben je minder egoïstisch. Je denkt na over wat je de ander kan geven in plaats van wat de ander jou kan geven. Je moet eerst vrienden met elkaar worden en elkaar steeds beter leren kennen. Als voorbeeld geeft hij dat je bijvoorbeeld eerst moet oefenen. De vrouw met koken en de man met … werken? Ik vraag aan de assistent, die naast mij zit en af en toe vertaalt, of je dan dus wel mag samen wonen voor je getrouwd bent. Ja dit mag, maar seks niet. Naast het feit dat wachten met trouwen tot je ouder bent is dit verhaal ook een verkondiging van het feit dat seks voor het huwelijk niet goed is en dat je hiermee moet wachten.

Vervolgens wordt er een uitleg gegeven van liefhebben. De moeder is de eerste schakel, deze heeft het kind lief. Het kind, de tweede schakel, heeft vrienden lief, de derde schakel. Vervolgens heeft een meisje een jongen lief óf een jongen een meisje. Waar de vader in deze opsomming voor komt konden we niet helemaal plaatsen. Opvallend om te noemen is dat we tot nu toe één vader met een baby hebben gezien en verder alleen maar vrouwen. (Inmiddels heb ik er wel meer gezien, maar ze blijven schaars.) Na het verhaal van de priester is er ruimte voor vragen. Eén jongen vraagt wat hij moet doen als hij verliefd is op een meisje, en hij haar geld heeft gegeven, en zij dan verliefd wordt op een ander. De dominee zegt dat hij blij moet zijn dat ze dan niet meer bij hem is. Een huwelijk moet gaan om het geven, niet om wat je van iemand terug krijgt.. Ook stelt de oudere vrouw een aantal vragen over de rol van de man en de vrouw in het gezin. Volgens de priester zijn deze gelijk en moet ook de man naar zijn vrouw luisteren en dingen voor haar willen doen. Als de vragen beantwoord zijn gaan we bidden. De priester vraagt of wij willen bidden.. uhm.. oh .. tsja.. uh.. nee? Liever niet? “maybe next time?”.. gelukkig hij gaat zelf bidden.

Na afloop praten we met de dominee en de assistent. Ze waren erg blij met onze komst. Ze vragen of we morgen weer komen. De kinderen hebben deze week elke dag kerkdiensten als een soort project. Morgen gaan ze het weer hebben over het huwelijk… Monica en ik hebben het er achteraf nog even over. In een land waar aids en Hiv zo’n groot probleem zijn én voorbehoedsmiddelen not done of gewoon niet binnen handbereik zijn is dit een belangrijk onderwerp. Daarnaast zijn de meningen in Nederland over seks voor het huwelijk verdeeld… Beleven wij het geloof anders of komt dit omdat wij verder ontwikkeld zijn? Hier hebben Monica en ik nog even goed over door gepraat..