Misschien dat sommigen van jullie het al op facebook hebben gelezen, of via via hebben gehoord, maar Monica, mijn metgezel, is afgelopen woensdag om medische redenen terug gevlogen naar Nederland.

We hadden vrijdag middag nog wat aan school gewerkt en zouden met Therese, Christine (uit Noorwegen) en Chihiro (uit Japan) watgaan eten bij de studentenbarretjes. Dit zijn hutjes boven op de berg. Er zijn wat café dingetjes, wat winkeltjes en wat barretjes waar je kan dansen. Eersthadden we heerlijk gegeten. Je krijgt hier altijd flinke borden vol! De vrouw van het restaurant schreef bij onze namen op: Mzungu 1, Mzungu 2.. Mzungo betekent blanke.. haha. Dit roepen de kinderen ook naar je als je in kleinere dorpjes komt. Het voelt als een soort positieve discriminatie, alsof je een beroemdheid bent. Staan ze daar met hun mond open je aan te staren, of ze zwaaien heel voorzichtig..

Na het eten gingen we naar de bar van één van dedocenten van de Mary view school (voor dove kinderen), collega van T en C. Hier hebben we heerlijk gedanst. Er kwamen ook wat kinderen, die werden eerst weggestuurd maar toen wij aangaven dat we het alleen maar leuk vonden mochten ze mee dansen.Nou en dat konden ze hoor, wat een gevoel voor ritme zeg.. echt mooi om te zien. Heel leuk. Grappig om te zien is dat jochies tot ongeveer 10 jaar wild staan te dansen en daarna niet meer.In de puberteit (en daarna) is het dansen wat minder enzijn sommige net zoals stijve Nederlanders(sorry als ik nu iemand beledig..).

Op een gegevenmoment deden Mo en ik een soort danspasje wat anderen ook wilden leren. Mo deed hem heel rustig voor, en toen wat sneller. Op een gegeven moment stapte er (waarschijnlijk) iemand op haarhiel waardoor haar spier werd uitgerekt en knapte. Het voelde alsof ze een schop kreeg, dit was echter dus de spier die knapte.Het deed erg pijn en ze ging meteen zitten. Riep dat iemand haar geschopt had. Ik stond er echter naast en had niks gezien.. We gingen even buiten zitten. Therese, die zelf ook wel eens last heeft van kramp, heeft haar kuit nog gemasseerd. We zijn zelfs nog even naar een ander barretje gehinkeld. En daarna gingen we naar huis.. Lopen kon Mo echter niet.. en wij wonen toch echt 15 min lopen vanaf waar we waren. De eerste de beste auto dielangs reed hebben we aangehouden. Deze bracht ons gelukkig, met wat hulp, naar het hostel.

De volgende dag had ze nog veel pijn, maar ze had gelezenwat het kon zijn en dat het vanzelf over ging. Goed, ik ging even naar de kids want er zouden gasten komen. De moeder van Monica had intussen geadviseerd om toch naar het ziekenhuis te gaan. Dit whatsappte ze mij. Ik heb een docent ingelicht en toenzijn we meteen gegaan.

In het ziekenhuis hebben ze twee scans gedaan, een XRay en een vloeistof test o.i.d. Hier na werd er ook geadviseerd om een MRI te doen. Met de auto, en een meneertje dat ons zou begeleiden vanuit de verzekering e.d. (zeer goed geregeld) zijn we naar een ander ziekenhuis gereden voor de MRI. Terwijl Mo onder de scan lag zag ik op de foto's al dat het goed mis was. Die pees was helemaal door gescheurd en er moest worden geopereerd. Poe.. Toen ze er uit kwam heb ik het de dokter laten vertellen.. Ze schrok erg en had het duidelijk toch niet zien aankomen..

Eenmaal terug in de auto kon het allemaal bezinken.. en kon het tot ons doordringen watwe net gehoord hadden. Hoe verder we reden hoe meer we al bedachten dat het niet hier kon worden geopereerd en dat Zuid Afrika ook geen optie was omdat het revalideren na de operatie pas begon. Huilend als twee kleine meisjes zaten we op de achterbank te praten over hoe nu verder.

Eenmaal weer thuis is alles in gang gezet. Verzekering envlucht naar Nederland moest worden geregeld. Dit kon niet op zondag, dus er zou nog een extra dag overheen gaan. Maandag zou de verzekering gaan overleggen. Zondag gingen we terug naar het ziekenhuis. We moesten nog langs de ‘voetdokter'. Deze maakte een goede grap over dat ze dit dus 'break dancen' noemen.. Vervolgens is haar been is van onderen in gegipst. Omdat het nog gezwollen was kon het niet volledig worden in gegipst.De dokter was diegene die ook alles met de verzekering regelde, een goedeman! Hij deelde ons mee dat er geen krukken meer waren. Dus wij bedachten dat we dan wel een rolstoel mee wilden.Dit was eigenlijk tegen het protocol in. Echt belachelijk, wilden ze ons (tsja, het voelt alsof het ook mijn been was, alleen voelde ik de fysieke pijn niet) met datloei zware been zonder iets naar huis laten gaan. Gelukkig kregen we uiteindelijk de rolstoel mee. En mochten we die tot dinsdag houden.

Dinsdagweer naar het ziekenhuis, de dokter gaf een 'save to flight' formulier voor in het vliegtuig en we kregen de krukken. Dit was fijn, het waren gewoon normale krukken. We waren bang dat het vandie middeleeuwse zouden zijn :P Mo deed nog een rolstoeldansje om afscheid te nemen van de stoel en we stapten weer in de auto.

De leerkrachten zijn erg lief voor ons geweest. Een groot aantal van hen is langs geweest. En als ze maandag kwamen zeiden ze dat ze dinsdag ook weer zouden komen. Erg bijzonder. Eén leerkracht heeft even naast Monica op het bed gezeten en nog een goed gesprek met haar gehad. Nadat ze weg was hadden we het hier over. Hoe zou zoiets in Nederland zijn gegaan alsje twee weken met je stage begonnen was? Kwam er iemand langs? Kreeg je een bloemetje of een email? Het hoofd van de V.I afdeling, Clement, kwam dinsdag avond nog even langs om een soort laatste meeting te houden. Hij verteldeMonica dat hij het waardeerde dat ze was geweest, dat hij haar nooit zou vergeten. 'I really love you' zei hij. Zo lief, het kwam recht uit z'n hart. Daarna vertelde hij ook zoiets aan mij. Dat hij zo blij was datweer waren en dat hij zo 'sorry' was datMo moest gaan. Ook hier zaten we allebei heerlijk te huilen. Later kreegze nog een mailtje van een andere leerkracht, ook met de zin dat hij van haar hield.. heel bijzonder. En ook bijzonder om te merken dat het eigenlijk heel goed voelt. Gek om te beseffen dat als een Nederlandse docent dit naar je zou sturen je er hele andere gevoelens bij zou krijgen.. In onze cultuur zeg je zoiets voornamelijk tegen je partner en misschien familie ..En hier zegt een leerkracht die we net twee weken kennen het ook..Alle liefde is heel fijn. Ook zei hij "God is great". het geloof zit hier ook erg diep, het geeft ze kracht, dat is mooi.

Emoties vinden ze wel wat moeilijk. Tranen heb ik hier nog niet veel gezien en ze vinden het ook wat ongemakkelijk om ons zo te zien huilen. Alles komt goed! Dit was ook het eerst wat onze begeleider zei toen Mo zei dat haar achillespees gescheurd was.. vonden we toch wat gek. Dat wil je helemaal niet horen op zo'n moment. Op de terugweg van het vliegveld werd er ook weinig gepraat overhet afscheid van net. Er werd over de verkiezingen e.d.gepraat in het Chichewa.Accepteren van de situatie en door.

De leerkrachten zijn een bron waar ik altijd op kan terug vallen. De meeste wonen hier op de campus en daar kan ik altijd bij terecht. Ik woon nu bij twee Noorse meisjes, Therese en Christine. Ze werken als audiologen op de Mary View school voor the deaf. Ze doen testjes bij kinderen maar geven ook workshops aan bijvoorbeeld ouders, leerkrachten of studenten. Ze zijn hier vanaf Januari en blijven ook tot Januari volgend jaar. Ze hebben een heel schattig huisje, tegenover de school waar ik werk. Er was nog een klein kamertje over waar ik inmiddels ben ingetrokken.

Het is allemaal even wennen maar ik ben heel blij dat ik kan blijven en onze plannen kan voortzetten. Al de acties die we van te voren hebben gedaan in Nederland om geld in te zamelen zijn niet voor niks geweest. Ze hebben het geld hier hard nodig en ik ga proberen om te zorgen dat het zo goed mogelijk besteed wordt. Terwijl ik hier nog zit komen er steeds meer ideeën in me op, en ook van andere mensen die mee denken! Bijvoorbeeld een project op kleren in Nederland in te zamelen voor de kinderen hier! Dit is heel fijn, bedankt!

Mo, je bent een topper en ik zal je missen!